Conchita napisała to do wielebnej matki Marii des Nieves.
„Tuż przed tym, jak Najświętsza Panna miała nas opuścić, dawała nam pocałunek. Nie czuliśmy żadnego kontaktu materialnego, nie mogliśmy iść dalej, bo coś nam to uniemożliwiało. Chcieliśmy jej dotknąć, ale kiedy nasze ręce się do niej zbliżyły, nie chciały niczego dotknąć ani pójść dalej. Trzymaliśmy na rękach Dzieciątko Jezus, ale nie czuliśmy jego ciężaru, ani żadnego materialnego kontaktu, chociaż On naprawdę tam był”.
– źródło: „Wioska mówi”, Ramon Perez, s. 25
Garabandal 